De urn van meneer Lourens werd bezorgd in een grote doos. Hij staat nog altijd bij huisarts Mirjam Willemsen (49) in de kast. „Ik weet eigenlijk niet goed wat ik ermee moet”, bekent ze.

„Ik had tegen hem gezegd dat ik wel een klein beetje as voor hem wilde verstrooien in zee. Een klein beetje..

.” Meneer Lourens was pijnlijk eenzaam. Bij zijn euthanasie was behalve de huisarts en de longarts niemand aanwezig.

Toen hij dood was, trokken de dokters de deur dicht en bleef hij alleen achter. Afgesproken was dat de overbuurman de begrafenisondernemer zou binnenlaten om het lichaam op te halen. Nabestaanden om de as uit te strooien waren er niet, meneer Lourens had zelf geregeld dat de hele urn dan maar bij de (verbaasde) huisarts afgeleverd moest worden.

„Binnenkort ga ik met mijn man een weekend naar Scheveningen”, vertelt Willemsen. „Dan doe ik wat ik beloofd heb. Ik zal wat mooie woorden spreken en denken aan meneer Lourens die lang op zee had gewerkt.

Maar die complete urn...

nee. Het mag niet eens.” Zelf wil ze nooit bij iemand in de kast komen te staan.

Daar heeft ze het over gehad met haar man en twee kinderen. Dat ze haar as maar een fijne plek moeten geven. „Verder moeten ze doen wat voor hen goed voelt.

Ik ben er dan niet meer.” We zitten in de tuin in Maastricht, aan de keukentafel die haar man net heeft gelakt zodat die buiten kan blijven staan. Binnen komt een nieuwe, een deel van het huis wordt verbouwd.

Haar echtgenoot, ook arts, doet alles zelf. .