De laatste tijd lees ik zóveel over babyboomers die binnen nu en drie (!) jaar met pensioen gaan; over generatie X als ‘de grootste op de arbeidsmarkt’ en over bedrijven die moeite hebben om gen Z’ers binnen te halen en houden, dat ik afgelopen week ineens zwetend wakker schrok en dacht: vergeten we niet een generatie? En dan bedoel ik natuurlijk de millennials. De generatie die, en ik ga het hier gewoon hardop zeggen: het hardst werkt van allemaal, en de lastigste klussen moet opknappen. Ja, toen ze op de arbeidsmarkt kwamen, zo’n 20 jaar geleden, toen waren ze nieuws.

Maar tegenwoordig? Vooral negatieve dingen. Dat ze narcistisch zijn. Dat ze veel te veel geld uitgeven in koffietentjes, dat ze daardoor geen huis kunnen kopen, en iets met havermelk en podcasts.

Iets positiefs hoor je zelden. Heb ik zelf ook aan meegedaan hoor. Beetje prikken richting de jongere generatie, die grofweg tussen 1981 en 1995 geboren is.

Ze zijn nu dus ergens tussen de 30 en 45 jaar. Dat ze geen humor hebben, dat ze te serieus zijn. Ik word altijd een beetje opstandig van ze.

Dat komt ook omdat ik het meeste ‘last’ van ze heb, op het werk. Want de babyboomers (1945-1960) zijn bijna weg en kan het allemaal weinig meer schelen, generatie X (1961-1980) snap ik omdat ik daar zelf bij hoor, en de gen Z’ers (1995-2010) ken ik een beetje omdat mijn eigen dochter en de kinderen van mijn vrienden die leeftijd hebben. De millennials zijn lastiger.

Moeten ze ook zijn. Want ze hebben de leefti.