Bij Allerzielen steek ik altijd een kaarsje op voor Ruben. Jaren heb ik gezwegen, maar nu wil ik de hele geschiedenis opschrijven, voor er niemand meer is die het kan navertellen. Ik leerde hem kennen tijdens een optreden in een boekwinkel.

Hij had mijn Vogeldagboek bij zich, beduimeld en uiteengevallen. „Zal ik je naam erin schrijven?”, vroeg ik. „Hoe heet je?” „Ruben”, zei hij bedeesd.

„Mag ik iets vragen?” Wat een lief, knap gezicht had hij, met die donkere krullen. „Alles”, zei ik. „In het boek zeg je dat je nooit een purperreiger gezien hebt.

Is dat intussen veranderd?” „Nee”, zei ik. „En dat zal ook niet snel gebeuren.” Sinds ik weer alleen woonde en geen auto meer had, kwam ik niet ver meer.

De dokter had me bevolen elke dag een half uur te wandelen, ‘door weer en wind’, en zo liep ik elke dag een kwartier heen en een kwartier terug, zonder enig plezier, tussen het Pestbos en het weiland achter mijn huis. Aalscholvers, kraaien en een enkele blauwe reiger, veel meer zag ik niet. Purperreigers kwamen in deze contreien niet voor.

Een paar dagen na het optreden in de boekwinkel stond ik in de gang mijn schoenen aan te trekken toen de klep van de brievenbus geluidloos openging en er een grote envelop naar binnen werd geschoven. Ik rukte de deur open en riep: „Betrapt!” Het was de jongen uit de boekwinkel, Ruben. „Ik weet wat er in die envelop zit”, zei ik.

„Een foto of een tekening van een purperreiger.” Hij keek me met open m.