Ze staan bekend om hun extreme stralingsbestendigheid: beerdiertjes. Maar hóé de microscopisch kleine achtpotige organismen zulke sterke ioniserende straling kunnen overleven was lang onbekend. Nu ontrafelen Chinese biologen in Science de moleculaire eigenschappen achter dat overlevingsmechanisme, in ieder geval voor één nieuw ontdekte beerdiertjessoort.

Wereldwijd zijn er zo’n 1.500 soorten beerdiertjes bekend, variërend in grootte tussen de 0,25 en 0,5 millimeter. Ze leven vaak in vochtige omstandigheden, bijvoorbeeld tussen het mos, maar kunnen ook goed tegen droogte.

Dan verschrompelen ze en gaan ze in ruststand tot ze weer in aanraking komen met water. In Nederland komen zo’n twintig soorten beerdiertjes voor, met poëtische namen als vulpenstekelstrandbeerdiertje . In 2007 werden beerdiertjes wereldberoemd, als eerste dieren die zonder bescherming een ruimtereis overleefden.

Na tien dagen straling, vacuüm en kou ontwaakten ze op aarde onbeschadigd uit hun sluimertoestand. Afhankelijk van de soort kunnen ze 3.000 tot wel 5.

000 gray aan (de straling die omgerekend per kilo materie wordt opgenomen). Dat is zo’n 1.000 keer meer dan de dodelijke dosis voor mensen.

Slechts één diergroep is nog stralingsbestendiger dan beerdiertjes: die van de bdelloidea – eveneens microscopisch kleine organismen die tot de raderdiertjes behoren. Zulke soorten, die in extreme omstandigheden (uitzonderlijk hoge of lage temperaturen, droogte of sterke straling) kunnen ov.