Kleren maken de man, of liever: de politicus en politica. Er was veel te doen over de stijl van Kamala Harris, waartegen de slecht zittende pakken en dassen van Trump meer dan slonzig afsteken, hoe hypermasculien zijn boodschap ook is. Je vraagt je onwillekeurig af wat Trump gedragen had als hij een vrouw was geweest (voor hem en zijn aanhangers vast een onverdraaglijke gedachte).

Kamala Harris koos, zoals vele vrouwelijke politici voor haar, voor zakelijke doch elegante broekpakken. Gedekte, interessante kleuren, niet alleen grijs, maar bijvoorbeeld ook aubergine, beter gesneden dan die van Hillary Clinton in 2016. De eerste vrouwelijke presidentskandidaat noemde haar broekpak destijds een afleidingsmanoeuvre.

Een pak was een uniform en daardoor zou men letten op wat ze zei, niet op wat ze droeg. Niet dus. Kamala’s kledingstijl is alom geprezen.

Ze stond, afgelopen maand, op de cover van Vogue , in een koffiekleurig pak met bijpassende sieraden. De uitstraling is er een van vrouwelijke zelfverzekerdheid. Passend bij deze verkiezingen, die wel de gender elections zijn genoemd: vrouwen tegen mannen.

Maar uit haar kleding spreekt nog iets anders. Dit waren ook class elections . Kamala kleedt zich als een succesvolle vrouw en belichaamt daarmee de aspiratie van vele jonge seksegenoten.

Maar niet van alle! Haar kleding is chic en daarmee onbereikbaar. Dat hoort bij aspiratie maar schept ook afstand. Haar stijl kan niet iedereen aanspreken: de zijden blouses met strikken, de tor.