Het shot duurde twee, tweeënhalve seconde. In de voice-over klonken de stemmen van de overgebleven deelnemers - dat waren er maar vier van de oorspronkelijke vijftien. En nu hadden ze dan eindelijk de finish gehaald.

Dagenlang zwaar getraind in een niemandsland terwijl de ene na de andere kameraad het veld moest ruimen; herhaaldelijk van hun bed gelicht na één uurtje slaap; achtergelaten in nauwe tunnels; belast met loeizware balken op hun schouders. Steeds dat gepush, dat geschreeuw, dat zinloze lopen tot ze er bijna bij neervielen. Het was allemaal voorbij.

Eén voor één stapten ze in de helikopter, klaar om die godvergeten velden achter zich te laten. Het voelde waanzinnig, vertelden de deelnemers in de voice-over. Onwerkelijk.

Fantastisch. Ze gingen naar huis. Maar terwijl ze zich afgemat in de heli hesen draaide presentator Jeroen van Koningsbrugge zich ineens naar de camera, en tweeënhalve seconde lang grijnsde hij zo breed en geniepig dat ik bijna mijn bord krieltjes naar het beeldscherm gooide.

Die smiecht. Die huichelaar. Hij voerde iets in zijn schild, dat kon niet anders.

En ja hoor: na een kort moment van glorieuze opluchting daalde de heli plots weer neer. Hop, nieuwe rugzakken om - zo’n vijftig kilo per stuk. En nu verder lopen.

De laatste ronde ging nú in. Orders van oud-commando’s Dai en Ray. Seizoen vijf van Kamp van Koningsbrugge (AVROTROS) kwam maandagavond tot z’n eind, en in alle eerlijkheid lijkt dat me het beste voor iedereen.

Het p.