Van het Louvre naar de Eiffeltoren is nog best een eindje. Toch lijkt de Belg Remco Evenepoel zijn hand al in de lucht te steken om zijn aanstaande overwinning in de olympische wegrace te vieren. Geef hem eens ongelijk: zijn voorsprong is meer dan een minuut, dat gaan zijn achtervolgers in de laatste paar kilometers niet meer goedmaken.

Maar dan stapt Evenepoel af. Zijn arm ging niet de lucht in als zegegebaar, maar als noodkreet. Lekke band.

Hij schreeuwt het uit naar de Belgische volgwagen. Waar blijft zijn reservefiets? Er volgen voor zijn gevoel lange, lange seconden, maar dan verschijnt de mecanicien en kan Evenepoel zijn weg vervolgen. Even later rijdt hij, met de Eiffeltoren op de achtergrond, als winnaar over de streep.

De manier waarop Evenepoel olympisch kampioen wielrennen werd, had wel iets weg van de manier waarop Mathieu van der Poel vorig jaar in Glasgow de wereltitel won. Ook hij reed in gewonnen positie, ook hem overkwam iets. Van der Poel viel met nog zestien kilometer te gaan, maar kon zijn weg – ondanks een kapotte schoen – vervolgen en werd wereldkampioen.

Van der Poel heeft vaak gezegd dat hij niet van de lijstjes is, maar hij maakt heel bewust zijn koerskeuzes. Na zijn zege in Glasgow zei Van der Poel dat hij die kon afvinken. „Mijn carrière is al bijna compleet.

” Een van de zeges die nog ontbrak, was die in de olympische wegrace. Profrenners zijn sinds 1996 welkom op de Spelen en een gouden medaille heeft het laatste decennium hetzelfde aanzi.