Nog wat versuft van het dutje waaruit hij zojuist is verstoord, haast de beveiliger zich op zijn slippers de zaal in om te checken of binnen alle lichtknoppen zijn ingedrukt. Boven gaat de expositie verder, zegt hij dan, zijn blik rustend op de foto’s, het merendeel in zwart-wit, die op panelen in de museumhal zijn geplakt. Een exemplaar, van een verlaten zandweg in Marokko, hangt vervaarlijk scheef.

Het Musée du District de Bamako, een oud koloniaal gebouw in de Malinese hoofdstad met witte ronde muren en gladde tegels, was de afgelopen weken één van tien locaties waar de Rencontres de Bamako plaatsvond, de oudste fotobiënnale van Afrika. Wat een extra feestelijke editie had moeten zijn – dit was de dertigste verjaardag – werd getekend door wat ontbrak. Bezoekers, veel van de exposerende fotografen zelf.

„Misschien dat we het kunnen omzetten in een feest van reflectie”, zegt artistiek directeur Lassana Igo Diarra. „En een viering van het feit dát we dit hebben kunnen organiseren.” Vanzelfsprekend was dat niet.

De biënnale, gericht op Afrikaanse fotografen en die uit de diaspora, bevindt zich in het hart van de politieke omwenteling die het Sahelland na twee opeenvolgende staatsgrepen doormaakt. Dat heeft alles te maken met, tot voor kort, de belangrijkste partner van het evenement: Frankrijk, de oud-kolonisator met wie Mali’s nieuwe militaire leiders de banden in 2022 rigoureus verbraken. Diarra, in een geblokt hemd en een bril met grote vierkante.