Het elfde knopje in de lift is voor Frank Koziol. De een na bovenste verdieping van een voormalig verzorgingshuis met uitzicht over heel Dordrecht. Op die etage wonen wel meer arbeidsmigranten zoals hij, tijdelijk gestationeerd door een uitzendbureau.

Polen, Duitsers, Portugezen. Vooral van die laatsten kan Koziol, werkzaam als elektromonteur in de Botlek, best wat opsteken. „Wij Duitsers zijn van ‘werk werk werk’, Polen helemáál, maar Portugezen zeggen: ‘ho ho: een beetje leven!’” Geregeld dronk de 59-jarige Koziol met hen een biertje na het werk.

Dat deed-ie beneden in de centrale hal, waar je toen nog een buurtwinkeltje had en een bakker en een kapsalon en waar je in Eetcafé De Plint zomaar met andere bewoners van de flat in gesprek kon raken. Zoals met gevluchte moeders van het blijf-van-mijn-lijfhuis. Of met gescheiden mannen en andere ‘urgenten’ van de vierde verdieping.

Ex-verslaafden en ex-dakloze jongeren van de vijfde. Statushouders en studenten van de bovenste verdieping. Of met een van die anderen, van stagiair tot starter, en van expat tot ex-gedetineerde, die verspreid over de flat de 180 appartementen van de Short Stay Facility (SSF) in Dordrecht bewonen.

Maximaal twee jaar, daarna trekt iedereen weer verder. Inmiddels staat de begane grond al weer acht jaar leeg vrijwel leeg en vind je er alleen nog een snoepautomaat. De ‘magic mix’ heet deze experimentele woonvorm waarin verschillende doelgroepen samen in één gebouw wonen.

Een co.