Zoals elke oudejaarsavond deden we ook nu een rondje waarin iedereen terugkeek op zijn of haar afgelopen jaar. Dat wordt de laatste jaren wel een wat minder vrolijk rondje, met meer gezondheidsproblemen en geliefde doden, maar er is toch altijd ook wel het een en ander om gelukkig of tevreden mee te zijn. Dit jaar hadden we het maar weinig over onszelf, althans, het eigen leven stond meer dan anders in het licht van wat er in de wereld plaatsvindt.

Je leeft natuurlijk nooit buiten de wereld, maar er zijn tijden dat je je kunt verbeelden dat je de wereld even buiten beschouwing kunt laten. Waarom is dat dan nu moeilijker? Door Rutte en zijn oorlog? Dat geloof ik niet, zo concreet was het eigenlijk niet. Het betrof meer het algemene gevoel van dreiging en geweld, het ongure politieke klimaat en het juist al te warme werkelijke klimaat waardoor gewoon genieten van ‘het weer’ ook ineens raar voelt.

Op een koude winterdag denk je: fijn, lekker koud weer, ook prettiger voor die onrustbarende statistieken, besef je weer dat we dan weer harder gaan stoken. En daarmee ben je dan meteen op het onderliggende gevoel bij al dit gepraat: machteloosheid. Oké, we stoken minder en kopen een dikke trui (nee! niets kopen!), we drinken havermelk die meedoet in de varkenscyclus, we eten peperdure handgeteelde worteltjes, we nemen de overvolle trein en wat we of je of wie dan ook wel of niet doet, het is een druppel op een maar al te letterlijk gloeiende plaat.

Wat niet wil zeggen dat je het.