Weinig muzikanten vinden het leuk als ze in een hokje gestopt worden. Maar bij yacht rock zit de haat extra diep, lijkt het. Het is een hoogtepunt uit een recent verschenen HBO-documentaire over het genre: tegen het einde durft de regisseur het aan om de officieuze aanvoerder van het genre te bellen, Donald Fagen van de band Steely Dan.

Of hij voor de camera wil verschijnen in een mooie muziekfilm. Veel van zijn vrienden doen al mee. Oh, vraagt Fagen een tikje argwanend, over welk genre moet dat dan wel gaan? „ Ah, yacht rock.

Well, why don’t you go fuck yourself? ”, roept hij voordat hij de hoorn erop gooit. Nee, niet iedereen is blij met deze sticker bij de platenbakken. Het rare ervan is ook, de benaming kwam pas 25 jaar na de hoogtijdagen.

In 2005 zagen wat creatieve gasten achterop een hoop succesvolle albums uit de jaren zeventig, telkens weer dezelfde namen opduiken. Ze maakten er een webserie over, waar ze de carrières van die artiesten op de hak namen in belachelijke sketches. De naam van die serie? Yacht Rock .

De muziek klonk immers zo overdadig luxe, en een beetje kitsch, dat het perfect was om op je boot te luisteren. De muzikanten zagen het destijds helemaal niet als een beweging, maar gewoon als popmuziek. Zo veel jaar later werd het allemaal op een hoop geveegd.

Eind jaren zeventig in Los Angeles waren er veel artiesten en sessiemuzikanten, die de deur van elkaars studio platliepen. Enorm thuis in jazz, r&b en soul, maar vooral geïnteresseerd in pop..