Kijk, Daniele Gatti zomaar terug in Amsterdam. Hij neemt de Staatskapelle Dresden mee, waar hij sinds dit seizoen de baas is, niet het geringste orkest van Europa. Wie had dat gedacht, toen het Koninklijk Concertgebouworkest hem in 2018 wegens ongepast gedrag ontsloeg? Hij zit in half Europa hoog te paard alsof er niets is voorgevallen.

Hij is ook chef-dirigent van het Florentijnse Teatro del Maggio Musicale en zijn gastdirecties voeren van Wiener Philharmoniker tot Bayreuth. Zo erg heeft hij zich blijkbaar niet vergaloppeerd, of de voorzienigheid schenkt toch vergiffenis. Details over zijn misdragingen in Amsterdam kwamen nooit naar buiten, al klonk later ook in het orkest de vraag of het ontslag niet overhaast had plaatsgevonden.

Hoe dan ook is zijn comeback alvast een leermoment; met die allesverwoestende cancelcultuur blijkt het zo’n vaart niet te lopen. Gatti lijkt van zijn #metoo-stigma verlost. Of het publiek er ook zo over denkt, is een andere kwestie: wie een kaartje wil kopen voor het concert van dinsdag 19 november, kan nog uit een halve zaal aan beschikbare kaarten kiezen.

Intussen blijft de feitelijke aanleiding van zijn ontslag onprettig vaag in nevelen gehuld. Waren het ongewenste intimiteiten in de sfeer van tongzoenen en handtastelijkheden, zoals twee sopranen vertelden in het Washington Post -artikel dat zijn val inluidde ? Was het irritant maar relatief onschadelijk geflirt dat minder gevoelige tijden seksistisch vergeeflijk met de mantel der liefde bedek.