Om onnodig lijden door te verregaande therapeutische zorg tegen te gaan, bekwamen artsen zich in de delicate dialoog rond leven en dood. Hoe herwaarderen we de ‘kunst van het vredig sterven’? ‘Helaas, de behandeling slaat niet meer aan.’ ‘We hebben alles geprobeerd.

’ ‘Uw geliefde wordt niet meer wakker.’ Op een kraakheldere manier vertellen dat alle mogelijke therapieën zijn uitgeput, en met de juist geplaatste woorden toegeven dat de patiënt het niet meer zal redden? Het is voor veel artsen telkens opnieuw zoeken naar een evenwicht tussen oprecht medeleven en een weloverwogen besluit nemen dat de behandeling niet meer haalbaar of zinvol is. ‘Wij zijn opgeleid om medische beslissingen te baseren op feiten’, zegt Aglaja De Pauw, medisch oncoloog in het UZ Gent.

‘Maar die beslissing ook op een empathische manier overbrengen naar de patiënt is iets waar artsen in moeten groeien. ‘Elke patiënt, elke situatie is anders. Sommige patiënten hebben liever een zakelijke arts die met nuchtere cijfers voor de dag komt, bij anderen moet je meer aandacht hebben voor de emoties.

Soms geeft een patiënt zelf aan dat het verhaal voor hem of haar ten einde is, maar is de familie niet helemaal mee. Of je krijgt te maken met jonge patiënten die het lastig hebben om het leven los te laten, die boos of gefrustreerd zijn. ‘Voor andere patiënten wordt het einde van het leven dan weer niet alleen bepaald door medische inzichten, maar ook door levensbeschouweli.