Het werken aan haar proefschrift is nu even wat lastig. Pure pech. Bij een skydive , een verjaardagcadeautje van haar gezin, brak Nikki de la Rie in de windtunnel de pols van haar linkerhand.

„Met één hand tikken is moeilijk met hoofdletters en van alles”, zegt ze. „Dus ik schrijf nu gewoon ouderwets met de hand.” Haar werkkamer thuis in Nieuwegein staat vol archiefdozen en mappen die een tijdsbeeld neerzetten: coffeeshops, hippies, krakers, dozen met opschriften als ‘razzia’s’ en ‘huisdealer’.

Heel de alternatieve jeugdcultuur in posters, mappen, cassettes, knipsels en boeken. De la Rie (60) doet aan de Open Universiteit (OU) onderzoek naar Nederlandse drugs-subculturen, op basis van oral history , gesprekken met betrokkenen en die dozen met bronnen die haar werkkamer vullen. Haar onderzoek bestrijkt de periode tussen twee Summers of Love : die van 1967, het begin van het hippietijdperk, en 1988, toen housemuziek het uitgaansleven veroverde en de nieuwe drug xtc populariseerde.

Historisch onderzoek naar drugsgebruik en de subculturen die erbij horen is een klein maar groeiend academisch veld. Inzet van De la Rie’s promotie is de vraag hoe in twintig jaar tijd de ‘democratisering’ van ‘alternatief’ drugsgebruik op gang kwam. Behalve cultuurwetenschapper is De la Rie ervaringsdeskundige.

Vanaf haar veertiende was ze „eerst een halve hippie”, later speelde ze („nauwelijks”) gitaar in een punkbandje en belandde ze in de gothic industrial s.