W.F. Hermans bliksemde hem van zijn paard en maakte van de handelsreiziger die Peter Terrin was een schrijver.

Aan Raymond Carver scherpte hij zijn pen, in de poëzie van Miriam Van hee vindt hij stilte. Elk goede roman doet je anders naar de wereld kijken. De eerste goede romans die ik las, lieten me kennismaken met een wereld die naar mijn aanvoelen echter was dan die waarin ik ging werken en boodschappen deed.

Dat is overigens niet meer veranderd. De allereerste was De donkere kamer van Damokles van W.F.

Hermans . Bij wel meer schrijvers wordt het vuur aangewakkerd door een bijzondere leeservaring, en dit was er beslist een. Een doorwaakte nacht in een hotel dicht bij de nulmeridiaan in Greenwich Londen, het geweldige Nederlands van Hermans, en het beklemmende oorlogsverhaal over de antiheld Osewoudt, die door zijn ambitie om een ander te worden voor de verkeerde wordt gehouden.

Precies zoals de jonge Terrin, handelsreiziger. Mijn eerste Raymond Carver, met die onvergetelijke ­titel Wil je alsjeblieft stil zijn, alsjeblieft ( Will you please be quiet please ). Kort na mijn bekering tot de literatuur, en na een mislukte roman die ik in een sneltreinvaart had geschreven, besloot ik mij te concentreren op het korte verhaal.

Hermans deed mij thuiskomen in de literatuur, Carver wees mijn kamer aan. Hij was inmiddels gestorven en had maar een beperkt aantal verhalen geschreven. Ik schreef hard en beloonde mezelf aan het einde van de week met één Carver-verhaal, dat me bege.