De kunst van het spieken bij schoolexamens kent een lange geschiedenis, die begon met het verbergen van antwoorden in minuscule notities op de huid van de leerling of het doorgeven ervan door middel van papieren bolletjes die vakkundig van het ene bureau naar het andere werden gegooid. Dit is geëvolueerd van het gebruik van inktpotjes, pennen en vloeibladen voor het overbrengen van antwoorden naar een moderne schoolomgeving waarin bepaalde hulpmiddelen, zoals rekenmachines en elektronische apparaten, zijn toegestaan voor zowel online examens als cursusprestaties. Bijgevolg zijn er mogelijkheden voor spieken in overvloed en hebben ze geleid tot een overeenkomstige toename in het effectieve gebruik door examinatoren van anti-plagiaatdetectiesystemen zoals Turnitin.

Met de recente verbazingwekkende uitbreiding van genAI en de introductie van Chatbots als hulpmiddel bij compositie, is het examensysteem overweldigd. Docenten die zowel cursusinzendingen als proefwerken beoordelen, melden vervalsingen van meer dan 50%. Dit is vooral opmerkelijk in het geval van overzeese studenten die, nadat ze in de klas taalleerproblemen hebben laten zien, werk inleveren dat in bijna perfect Engels is geschreven.

Zoals een lid van een examencommissie is geciteerd: "Het is geen sociale of educatieve omgeving. Een masterdiploma is niet meer waard wat een bachelor vroeger was". De reactie van de universiteitsbestuurders was daarentegen om een revolutionair regime te accepteren dat begon met de Covi.