Rond 450 v. Chr. beschreef Herodotus, de Griekse antropoloog/historicus, in zijn reizigerscompendium over de toen bekende oude wereld (die zich uitstrekte van Libië tot India) de vele eschatologische rituelen en overtuigingen die de mensen aannamen met betrekking tot de dood.

De Egyptische gewoonte om hun farao's te mummificeren is goed bekend, net als de gewoonte van de veroverende Archimedische koning Cambyses II om hun koninklijke graven te ontheiligen door de lijken te verwijderen en ze te geselen met zwepen, stokken en het verwijderen van lichaamsdelen voordat ze probeerden een mogelijke wederopstanding te voorkomen door crematie. Dit viel niet goed bij de Egyptische bevolking die geloofde dat vuur een God was. Stammenverering voor de doden en de verwachting van een leven na de dood in allerlei vormen was alomtegenwoordig in die tijd.

In Ethiopië, waar een lang leven gebruikelijk was, was het de gewoonte om de kadavers van de elite in de zon te drogen voordat er gips en verf door kunstenaars op werd aangebracht om ze zo veel mogelijk op de levende persoon te laten lijken. Dit werd vervolgens in een cilinder van helder kristal geplaatst die een jaar lang in het ouderlijk huis werd vereerd. Daarna werd het in een openbaar gebouw aan de rand van de stad geplaatst om daar op wederopstanding te wachten.

Deze praktijken van tweeënhalf millennia geleden werden wereldwijd herhaald in verschillende niet met elkaar verbonden vormen, totdat georganiseerde religies zoals die v.