Het is zo’n dag die geschilderd lijkt door Jan van Eyck, alsof alles wat zichtbaar is te zien is. Elke boom, elk blaadje, elke nerf, elke fiets, elk fietswiel, elke spaak, elk gezicht, elk oog, elke iris, elk bruin. Geen Monet, geen Rothko.

Alle steentjes van de Oude Kerk op de Amsterdamse Wallen zijn zichtbaar onder de blauwe lucht, stuk voor stuk, een voor een, met een haast overdreven helderheid. Zou Van Eyck daadwerkelijk deze kerk geschilderd kunnen hebben? De Vlaamse schilder leefde, naar verluidt, van 1390 tot 1441. De Oude Kerk was toen al een oude kerk, die omstreeks 1340 de huidige vorm kreeg, dus het had gekund.

Het is niet zo. Het is wel zo, want het oudste gebouw van Amsterdam is dezer dagen het domein van kunstenaar Navid Nuur (Teheran, 1976) en Nuur doet altijd dingen die niet kunnen. Hij rekt de tijd.

Hij laat vierkante dingen rond schijnen. Iets kan bij hem tegelijkertijd stuk en heel zijn. Nuur is vaak met een alchemist vergeleken, omdat hij met vuur en andere scheikundige middelen in de weer is.

Transformatie is zijn toverwoord. Nog breder kun je zijn werk poëtisch noemen. Poëtische beeldende kunst? Dat is bijna net zo dubbelop als poëtische poëzie.

Maar onderweg naar de kerk kwam ik, in dat Van Eyck-weer, langs de Marnixstraat, waar sinds mensheugenis een gedicht van Emily Dickinson (1830-1886) op een gevel is geschilderd, over bijen, klaver en dagdromen. Binnen is de Oude Kerk nog steeds de Oude Kerk, niet alleen de oudste maar ook de mooiste ru.