‘Ik zou dolgraag op Kamala Harris wíllen stemmen”, zegt Arianna Feldman. „Maar ik weet niet of ik het kán.” Feldman (31), uit Minnesota, is sinds ze mag stemmen een Democraat.

Maar ze is ook een Joodse activiste die zich al bijna haar hele volwassen leven inzet voor de rechten van Palestijnen. Daar voelt ze zich de laatste tien maanden meer aan verbonden dan aan haar partij. Zij is een van de 52 gedelegeerden die zich deze week op de Democratische Conventie niet achter de presidentskandidaat schaarden.

Dat is maar een fractie van de 4.615 Democraten die in Chicago verder wel een symbolische stem op Harris uitbrachten om haar formeel tot hun kandidaat te maken. Toch toont deze kleine groep, allemaal met keffiyeh -sjaals, een flinke kras op het beeld dat de Democraten deze week willen uitstralen: dat de partij op dit moment verenigd is van uiterst progressief tot centrum-links.

Israëls oorlog in Gaza is en blijft een splijtzwam die Harris in november mogelijk cruciale stemmen kan kosten. Het dissonante geluid in het unisono van Democratisch plezier en optimisme is deze week binnen, maar vooral buiten de conventiehal te horen. Op elk van de vier dagen die de partijbijeenkomst duurt, zijn er protesten tegen de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun aan Israël.

Demonstranten eisen niet alleen een onmiddellijk en permanent staakt-het-vuren. Ze stellen als voorwaarde voor een stem op Harris dat zij belooft alle militaire steun aan Israël te staken. Een wapenembargo da.