Als DJ 4T4 draait hij beats en plaatjes aan elkaar, als regisseur maakt Kristof Michiels met Rock’n’roll godverdomme een Arno-eerbetoon dat aanvoelt als een visuele mixtape en een liefdesverklaring aan een vaderfiguur die te vroeg stierf. ‘Mijn manier van werken en Arno, dat valt samen. Dat is geen kwestie van één plus één is drie, maar van één plus één is vijf.

’ “Ik betrapte me erop dat ik efkes dacht: ah, misschien zit Arno hier wel. In een flits”, zegt Kristof Michiels (51) wanneer hij zich aan een tafeltje in Le Coq zet. In dit café in de Brusselse Dansaertwijk leveren internationale grootheden de soundtrack – in het kleine uurtje dat we met elkaar praten, passeren Bob Dylans ‘Like a Rolling Stone’, The Doors’ ‘The Crystal Ship’ en Lou Reeds ‘Walk on the Wild Side’ door de speakers – en komen lokale grootheden wel eens een tafeltje inpalmen.

Arno Charles Ernest Hintjens, kortweg Arno, was er een van. “Hij woonde hier, in de Dansaertstraat”, weet Michiels. “En als hij geen muziek maakte, zat hij hier in een van de cafés.

” Michiels kan het weten: hij verdiepte zich twee jaar lang in Arno’s leven en werk voor Rock’n’roll godverdomme , een anderhalf uur durende documentaire over de betreurde zanger van ‘Oh la la’ en ‘Les yeux de ma mère’. Al dekt de vlag ‘documentaire’ de lading niet helemaal: er is geen verteller, er zijn geen interviews met Arno’s bondgenoten. Er is wel de muziek, van de vroege .