Het gaat over geld, geld en nog eens geld. Deze maandag begon in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Bakoe de VN-klimaattop COP 29. Na Dubai vorig jaar strijken de delegaties opnieuw neer in een olierijke natie, een land bovendien waar sinds 2003 dictator Ilham Aliyev de scepter zwaait.

Een onfortuinlijke keuze, maar voor succesvol klimaatbeleid is het noodzakelijk dat de hele wereld meepraat. In Dubai verscheen na lang onderhandelen een „transitie weg van fossiele brandstoffen” in de slotverklaring. Het was voor het eerst dat dit voornemen zwart op wit kwam te staan.

In Bakoe zal ongetwijfeld over dit onderwerp worden doorgepraat, maar het zwaartepunt van deze top betreft de financiering van het mondiale klimaatbeleid. Wie gaat de rekening betalen? Het zullen pittige onderhandelingen worden; een belofte over het in de toekomst terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen is makkelijk gedaan, maar een land dat belooft geld over te maken aan een ander land, komt niet zomaar onder die toezegging uit. Rijke landen moeten jaarlijks zo’n 100 miljard dollar beschikbaar stellen voor klimaatbeleid aan arme landen, beloofden ze in 2009 in Kopenhagen.

Vorig jaar werd dit bedrag voor het eerst gehaald. Nederland betaalde, zo ongeveer, zijn deel, maar de door het kabinet geplande bezuiniging van een miljard euro op ontwikkelingssamenwerking brengt die bijdrage in gevaar. Veel van het Nederlandse geld gaat namelijk naar projecten die iets te maken hebben met het klimaat.

Dit zal waarsch.