Kippenvel, tranen, ik geef het allemaal toe. Toen begin augustus de eerste nieuwe single van Opeth online kwam, en ik ‘m om middernacht in een tentje in de Bourgogne met de telefoon tegen m’n oor luisterde om partner en kinderen niet te wekken, was het meteen de eerste brul die diep raakte. Zo heftig en extreem, en toch met zo’n gevoel van thuiskomen.

Eerst een vlijmscherpe riff en wat spookhuis-keyboards, en dan die karakteristieke, intens diepe en toch wendbare én verstaanbare gruntzang van Mikael Åkerfeldt: „ Draaaaped! in death!!” . Later die nacht zou een zomerstorm bijna de hele tent in laten storten, maar ik was zielsgelukkig. Mikael Åkerfeldt , misschien wel de allerbeste grunter ooit, brulde voor het laatst in 2008 (op Watershed ), verloor daarna zijn interesse in death metal en zong alleen nog maar zonder kaasrasp tussen zijn stembanden.

Niet eens zo erg, want hun latere albums bewezen dat de band ook binnen hun lievere progrock-idioom meeslepende muziek kon maken. Ze serveerden geen koffie meer, maar hun thee was toch ook lekker. En toch bleef het knagen.

Er werden niet voor niets MAGA -petjes gemaakt (Make Åkerfeldt Growl Again). Die oudere Opeth-platen zijn zo dynamisch en spannend, juist door de grote hoogtes en lage dieptes met het afwisselen van heavy stukken en akoestische delen, waarbij Åkerfeldt vocaal in z’n eentje bergen kon optrekken en dalen in het landschap trok. Dat werd gemist, ook door de bandleden zelf.

Die dynamiek is helemaa.