Een klein bedrag – ongeveer een maand Nederlandse kamerhuur – en een vliegticket terug. Meer konden de ouders van de Turkse Emine Bostanci (29) haar niet geven, toen ze acht jaar geleden besloot om naar Nederland te gaan voor een master aan het conservatorium van Rotterdam. En dat terwijl ze in Istanboel al zo geslaagd was; haar leraar kon haar niets meer leren en de Universiteit van Istanboel bood haar een fulltime baan als muziekprofessor aan.

Toch had een optreden in Venetië haar overtuigd: het Europese publiek was zo positief en welwillend geweest. Zo open voor nieuwe muzikale mengvormen. Ze vertelt het op een mistige januaridag in Amsterdam; geen dag om voor naar Nederland te verhuizen.

En toch is ze hier nu, inmiddels genaturaliseerd en wel, hartstikke blij. Bostanci speelt kemenche, een snaarinstrument, familie van de viool, vandaar dat je haar 31 januari kunt horen tijdens de Nacht van de Viool in Utrecht. De kemenche is kleiner, heeft drie snaren en wordt gespeeld op de knie.

In plaats van de snaren met je vingertoppen op de goede toonhoogte in te drukken, duwt een speler zijn nagels zijwaarts tegen de snaar, wat een uniek geluid oplevert. „Mijn vader is een religieus man, die me altijd verteld heeft dat onze zintuigen voor de geboorte het goddelijke hebben gezien, gehoord, geroken. Volgens hem is het in het leven de bedoeling om dat goddelijke weer te vinden.

Toen ik op m’n vijftiende een kemenche hoorde, dacht ik ‘áls er een goddelijk geluid bestaat, .