De Kannibaal slipte begin december met zijn fiets bij een spoorwegovergang en kreeg een nieuwe kunstheup. Eddy Merckx (79), volgens velen de beste wielrenner ooit, liet op het IFFR verstek gaan bij de première van Merckx . Een titel zo simpel en nuchter als de documentaire zelf, een archiefmontage die zijn wielerloopbaan soepel van start naar finish voert, met commentaar van familie, gewezen rivalen en Eddy Merckx zelf.

Merckx hield niet zo van die bijnaam: De Kannibaal. Hij besefte dat het vooral de Merckx-moeheid uitdrukte waaraan veel wielerfans in de jaren zeventig leden. Eddy Merckx verslond alle concurrentie en won bijna alles waarvoor hij zich inschreef.

Dat werd nogal saai. Het wielerpeloton heeft specialisten: sprinkhanen voor de bergen, beren voor sprints en klassiekers, allrounders voor de grote rondes. Merckx kon het allemaal, won vijf keer de Tour de France, vijf keer de Giro d’Italia, de Spaanse Vuelta, negentien klassiekers, drie wereldkampioenschappen, het werelduurrecord.

En elk seizoen tientallen criteriums, de rondjes rond de kerk voor het geld waar je de mindere goden voor de lieve vrede soms even liet voorgaan. Zo niet Merckx, die wilde altijd winnen. Dat wekte wrevel.

In zwart-wit zien we de opkomst van het fenomeen. Merckx’ lieve, melancholieke moeder en hyperactieve, kleinerende vader: volgens een zus erfde Eddy haar karakter en pa’s ADHD. Een fraai moment: vader die journalisten trots zijn duiventil toont.

Postduiven? Welnee, in het weekend dr.