Tijdens een generale repetitie in het Concertgebouw met het Radio Filharmonisch Orkest valt mijn blik op de rijen stoelen in de zaal. Rood en leeg verdwijnen ze naar achteren in de schaduw. Vanochtend las ik in een artikel dat het met de muziekeducatie in Nederland niet goed ging.

Zorgwekkend. Onderweg hiernaartoe ontstond in de orkestbus (toevallig?) een discussie dat gerenommeerde ensembles steeds vaker geen subsidie meer krijgen. Zorgelijk.

En toen belde een bezorgde moeder me van een meisje dat ik sinds kort vioollessen gaf: ze besloot met de lessen te stoppen, ze vond muziek overbodig: „Mijn dochter moet al zo veel en de toekomst heeft meer hulp nodig dan muziek kan bieden.” De verbinding werd verbroken en ik moest aan het domino-effect denken. Door de opeenvolging van de gebeurtenissen bezag ik mijn al meer dan veertig jaar durende carrière als (orkest)musicus ineens als onnodig, mijn leven als nutteloos.

Mijn geloof dat muziek de wereld beter zou maken begon te wankelen, kibbelde met de wetenschap dat muziek de wereld waarschijnlijk niet kon redden, totdat het me angstig om het hart werd: zou mijn beroep verdwijnen in de schaduw van de nabije toekomst? De ventilatie hoog boven het podium zorgt voor een fris briesje dat de orkestklank lijkt te wiegen maar niet mijn ontsteltenis kan temperen. Alsof Bruckner een hand naar me uitsteekt, bewijst zijn ‘Nulde Symfonie’ waarmee we al een paar dagen bezig zijn het tegendeel: twijfelen hoort erbij. Meningen veranderen,.