Bij The War of the Rohirrim zaten we zowaar naar een Lord of the Rings -spin-off te kijken zonder ons voortdurend af te vragen: waarom toch? De animefilm is de eerste toevoeging aan de originele trilogie die ons weer een beetje in de magie van Midden-aarde deed geloven. Daar weerklinkt het dan, het themamuziekje waarmee Howard Shore 23 jaar geleden The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring inleidde. En dan, die vrouwelijke vertelstem: “There are older tales.

.. ” Toen was het Cate Blanchett, als de Elf Galadriel, die het verhaal van Midden-Aarde en de Ene Ring vertelde, nu is het Miranda Otto, als de schildmaagd Éowyn, die ons terugbrengt naar het koninkrijk van ruiters Rohan, 183 jaar voor Bilbo Baggins de Ring vindt.

Om ons te laten kennismaken met Héra (Gaia Wise), de dochter van de koning Helm Hamerhand (Brian Cox) – hij die zijn naam zou geven aan Helmsdiepte, de vallei waar later, in The Two Towers , de Slag van de Hoornburg zou worden uitgevochten. Ja, The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim mikt op nostalgie, en doet geen enkele moeite om die intenties te verbergen. Er worden gretig quotes uit de trilogie van Peter Jackson (2001-2003) gerecupereerd: “ Crebain, from Dunland!” En: “Muster the Rohirrim!” Of: “ Light the beacons! Call for aid from Gondor! ” En wanneer een leger van ruiters “ Death!” scandeert en het scherm vervolgens gevuld wordt door galopperende paarden en oorlogszuchtige ruiters, word je slag om slinger teruggewo.