Afgelopen dinsdag overleed Jo Baer, de minimal artist uit Seattle die later brak met het minimalisme en sinds 1984 in Amsterdam woonde en werkte. Ze werd 95 jaar oud. Het nieuws werd bekendgemaakt door haar galerie, Pace Gallery in New York .

Dat was de stad waar ze in 1966 haar eerste solotentoonstelling had: de Fischbach Gallery had een goede radar voor nieuw talent. Baer was twee jaar eerder opgevallen in ‘Eleven Artists’. Die tentoonstelling, samengesteld door Dan Flavin, zette toen de belangrijkste minimal artists neer – zoals Frank Stella, Donald Judd, Sol LeWitt en dus ook Baer.

Ze maakte onder meer schilderijen met één groot wit vlak en een zwarte rand waar aan de binnenkant iets dunnere randen in kleur opdoemen, waarbij ze ook de zijkanten van het schildersdoek meenam. „Ik wilde weten wat er om de hoek gebeurt. Dat interesseerde me als optisch ding.

” Vaak hing ze die doeken op als twee- of drieluiken, voor meer kracht. Haar beeldtaal was streng abstract. Toen ze eind jaren zestig in haar appartement prijswinnende orchideeën kweekte, begon de natuur haar meer te inspireren.

Ook begon ze zich af te vragen in hoeverre je met minimalisme mensen bereikt. Ze schreef ook veel, en kritisch. Toen minimalistische beeldhouwers als Judd en Morris de schilderkunst afvielen, verdedigde ze het schilderen zo scherp dat sommige oud-collega’s haar niet meer hoefden te zien.

Haar uitgesprokenheid had ze wellicht van haar moeder, die als fel voorstander van vrouwenrech.