Bij een bandenspecialist in Schiedam treedt in 2019 een man in dienst. Hij heeft al een autobedrijf en mag daarvoor werkzaamheden blijven verrichten, zolang dat zijn werk voor de bandenspecialist niet belemmert. Het arbeidscontract bevat een clausule daarover.

In de zomer van 2021 meldt de werknemer zich ziek. Hij heeft lichamelijke en psychische klachten, constateert de bedrijfsarts. Daarna begint de werknemer met aangepast werk, twee keer twee uur per week.

Begin 2022 schakelt de werkgever een recherchebureau in. Dat observeert de werknemer in een periode dat hij re-integreert en opnieuw uitvalt. De werknemer is niet ziek, rapporteert het bureau.

De werkgever roept de man op het matje en dreigt met ontslag op staande voet. Als de werknemer daarna een advocaat in de arm neemt en een mediationtraject geen oplossing biedt, ontstaat een impasse. Per 1 december 2023 wordt de man ontslagen en ontvangt hij een WW-uitkering.

De ex-werknemer stapt naar de rechter voor een schadevergoeding. Na een afwijzing gaat de ex-werknemer in hoger beroep. Het belangrijkste verwijt van de ex-werknemer is het rechercheonderzoek.

Zijn advocaat schrijft: „De ontdekking dat zijn werkgever hem, zijn echtgenote, zijn dochtertje en zijn visite gedurende meer dan een maand, om de dag, heeft laten observeren, heeft werknemer psychisch geknakt.” Het gerechtshof is helder: het rechercheonderzoek kan niet door de beugel. Er lagen hooguit vage geruchten op tafel, zeker geen concrete verdenkingen van erns.