Een collega reisde onlangs door Oman. Ze kampeerde in prachtige woestijnen, onder heldere sterrenhemels en geurige Boswellia -bomen. De hars van de bomen was te koop in grote harde korrels op de plaatselijke markt.

Opvallend goedkoop. Ze kon het niet laten: ze kocht een grote zak. Op het vliegveld was het nog even spannend, want de uitvoer ervan was illegaal.

Nu gaf ze mij een zakje. Kende ik het niet? Frankincense , noemde ze het. Het was passend, want we ontmoetten elkaar op de vergadering van Cites , de conventie voor internationale handel in bedreigde soorten.

Die ging niet alleen over ivoor en neushoornhoorn. Ook agar-, sandel- en ebbenhout stonden op de agenda, palissander en Boswellia : allemaal kostbare hout- of boomsoorten. Kostbaar omdat mensen het hout waardevol vinden, vaak al eeuwenlang.

En nu ook kostbaar omdat ze bedreigd zijn. Het Engelse woord frankincense kende ik niet. Wel incense , dat wierook betekent.

Incense komt van het Latijnse incendere , verbranden. En ‘wie-rook’ (je zou het eigenlijk moeten uitspreken met een korte ie) gaat terug op het Oudnederlandse werkwoord wien , dat later wijden werd: zegenen, heilig maken. Zie ook ‘wijwater’.

Wierook is dus rook om mee te zegenen . Priesters gebruiken het in de katholieke kerk. En mensen branden het thuis.

Het staat van oudsher symbool voor gebeden die opstijgen naar de hemel, maar er worden ook gunstige gezondheidseffecten aan toegekend . Frankincense , vertelde mijn collega, is de pure hars van de .