In eerste instantie lijkt er niet zo veel aan de hand in het leven van Desirée. Ze scharrelt wat rond in haar huiskamer, babbelt wat met haar baby, giet wat melk voor haar in een pannetje – een solitair leven wellicht, maar gelukkig. Dat er iets goed mis is blijkt pas als ze haar baby gaat voeden: ze giet het pannetje vanaf een meter hoog in de doos waarin het kindje ligt.

De theatervoorstelling Desirée is een Nederlandse klassieker. De tekst werd in 1980 door Norman de Palm geschreven naar aanleiding van een nieuwsbericht in The New York Times, over een vrouw die haar baby in een vlaag van verstandsverbijstering in een oven had gelegd. Het stuk was, in regie van Felix de Rooy, een internationaal succes en werd later door hem ook tot film bewerkt.

Het Amsterdamse gezelschap RIGHTABOUTNOW INC. achtte de tijd rijp om de voorstelling, die nooit eerder opnieuw werd geënsceneerd, uit de mottenballen te halen. In de regie van Marjorie Boston is het een beklemmend portret geworden van een jonge moeder die door alles en iedereen in de steek is gelaten, en in een psychose terecht is gekomen.

De gehele voorstelling speelt zich slechts in het appartementje van Desirée af, afgetekend in een vrij letterlijk decor: keukentje links, bed rechts, tafel in het midden. Alleen het schaduwspel dat ontstaat als hoofdrolspeler Ritzah Statia zich achter een scherm in het midden van de ruimte omkleedt, laat de voorstelling even aan het grauwe realisme ontsnappen. Dat laadt alle verantwoorde.