Het kon ook niet goed blijven gaan, nou ja min of meer goed, in Syrië na de val van Bashar al-Assad. Meer dan vijftig jaar dictatuur, de hoofdrolspeler als dief in de nacht naar Moskou verdwenen en in plaats daarvan, haast uit het niets, een tegenovergesteld regime. Overwegend alawitisch/shi’itische machthebbers vervangen door sunnieten, een seculier bewind opgevolgd door ex-jihadisten, die althans beweren ‘ex’ te zijn.

Overal wapens, onnoemelijk veel onrecht en dan géén grootscheepse afrekeningen? Geen pogingen de macht te heroveren? Wel dus. Drie maanden na het stiekeme vertrek van de leider zouden de afgelopen dagen alleen al in Assads alawitische hartland rond Latakia en Tartous aan de kust meer dan duizend doden zijn gevallen bij gevechten tussen oude en nieuwe machthebbers ; de doden in overgrote meerderheid alawitische burgers. Wat er precies is gebeurd, is nog lang niet duidelijk.

Grofweg aan de ene kant Assadisten, die begonnen, aan de andere kant eenheden van het nieuwe regime die reageerden, maar ook irreguliere milities die daaraan losjes zijn verbonden en vanuit elders in het land te hulp snelden. Krachtvoer voor desinformatie. Maakt de burgeroorlog een comeback? Het stropdassenarsenaal dat het diplomatieke pad van zelfverklaard president Ahmed al-Sharaa die eerste maanden een beetje hielp effenen (iemand met zoveel mooie dassen kan toch geen jihadist zijn!) gaat met duizend doden niet werken.

Zondag beschuldigde hij „het vroegere regime en buitenla.