In de voetbalwedstrijd Malmö FF – Halmstads BK, begin juli in de Zweedse Eredivisie, lijkt voor de thuisclub alles fout te gaan. De spelers doen vrijwel alles wat coaches ze hebben afgeleerd vanaf het moment dat ze als kind de vrolijke chaos van het straatvoetbal verruilden voor de structuur van een voetbalteam. Trainers instrueren voetballers traditioneel om positie te houden, maar de Malmö-spelers laten hun posities juist los; de linksback staat soms in de spits, de centrale verdediger rechtsbuiten, de centrale middenvelder tegen de zijlijn.

In balbezit hoor je uit elkaar te bewegen, het veld groot te maken zoals dat heet, maar de Malmö-spelers maken het veld dan juist klein. Als een teamgenoot de bal heeft, bewegen ze naar hem toe. Ze laten niet ‘de bal het werk doen’, maar bewegen zélf, zonder duidelijke patronen.

En ‘restverdediging’, voldoende verdedigers achter de bal houden om een tegenaanval op te vangen? Soms blijft alleen de keeper achter, omdat de ene verdediger bijna rechtsbuiten staat en de ander zo’n zeventig meter van zijn eigen doel. Toch kijkt Malmö-trainer Henrik Rydström tevreden toe. Zijn spelers doen precies wat hij wil.

Dit is hoe voetbal gespeeld moet worden, vindt Rydström – in ieder geval sinds hij een paar jaar geleden op Twitter een filmpje zag dat zijn ideeën over het spel op z’n kop zette. En niet alleen zíjn ideeën, langzaam raken innovatieve trainers van grotere clubs óók geïnspireerd. Voetbal is een sp.