Het gaat snel met de afbraak van de gebouwen aan de Boechoutlaan in Laken. Grond wordt omgewoeld en herinneringen worden gewist. Voor het te laat is: een kleine ode aan een bijzondere locatie.

“U zal verschieten , alsof de Derde Wereldoorlog daar al is gepasseerd.” Guy Goethals, voormalig topscheidsrechter, maar toch vooral de zoon van de roemruchte Brusselse voetbaltrainer Raymond Goethals, had me aan de telefoon al gewaarschuwd: de buurt tegenover het Planetarium, waar zich tot voor kort de hoofdzetels van de Belgische Voetbalbond en het Belgisch Olympisch Comité bevonden, gaat in recordtempo tegen de vlakte. Ook wat er rest van de legendarische Léo Petanque Club moet er binnenkort aan geloven.

Meer dan eender welk voetbalstadion was deze veredelde barak (een overdekte zandbak, omzoomd door houten tafeltjes en stoelen, met hier en daar een reclamebord voor pastis) het baken in het leven van de in 2004 overleden trainer. Voor wie destijds Goethals wilde interviewen, waren er slechts twee opties: voor acht uur ‘s morgens bellen naar het nummer van zijn appartement in Molenbeek of uren geduld oefenen tussen de bejaarde kaartspelers in de petanqueclub, pal onder het Atomium. Meermaals heb ik daar, de druk van een naderende deadline voor me uitschuivend, zitten wachten tot hij eindelijk zijn winnende slag had thuisgehaald en klaar was voor de ongeduldige jonge reporter, die qua voetbalkennis uiteraard niet in zijn buurt kwam.

Goethals was ondanks de vele successen niet.