Nu zou je denken dat ik na twaalf jaar columns schrijven al behoorlijk wat levenservaring zou hebben opgescharreld om jullie wekelijks mee te verlichten, toch? Dacht ik ook, maar vergeet het maar. Afgelopen zomer bleek ik namelijk een belangrijk hoofdstuk in het boek des levensch te missen, en dat is: in je eentje op vakantie gaan. Had ik nog nooit gedaan, in mijn hele 54-jarige carrière als levenskunstenaar niet.

Altijd met mijn familie, geliefden, dochter of vrienden, altijd een reisgenoot in de buurt. Als ik geen reisgenoot had, ging ik niet. Enorm zonde! Ik wou dat ik het veel eerder had ontdekt.

Want wat is het fantastisch – alleen op vakantie! En dan niet alleen voor singles, maar ook als je een man thuis hebt, of twee, of een vrouw of een minnaar, of gezin. Wat zeg ik? In je eentje op vakantie, minstens een week per jaar, vanaf je zestiende, zou van overheidswege verplicht moeten worden gesteld, en de kosten zouden aftrekbaar moeten zijn. Want het is een zegen, voor de hele samenleving.

Geen gezeik meer om iedereen op tijd in een museum, veerboot, of ingepakte auto te krijgen. Geen gesoebat meer over ‘waar gaan we heen’, of nog erger: ‘mij maakt het niet uit’. Lekker overdwars in het tweepersoonsbed.

Niet meer: hoe zetten we die tent op, want in je uppie heb je dat zó gedaan! Maar ook urenlang in een museum rondhangen zonder dat iemand aan je arm trekt. Eindelijk eens dat saaie boek lezen. Dagen in het zwembad liggen tot je schubben krijgt.

En je kunt gew.