Wat onwennig keren studenten maandagmorgen terug op de campus. Ze schieten elkaar aan, kijken elkaar bezorgd in de ogen: ben je in orde? Dan volgt een high five , of een juichgebaar. Gelukkig.

Wekenlang was Dhaka University het middelpunt van Bengaalse studentenprotesten, die aanvankelijk draaiden om de verdeling van overheidsbanen. Maar na bloedig ingrijpen door ordetroepen mondden ze uit in brede protesten die premier Sheikh Hasina, de steeds hardvochtiger leider van Bangladesh, op 5 augustus het land uit deden vluchten. De studenten en andere inwoners van de hoofdstad lijken soms nog met stomheid geslagen als je ze naar de afgelopen weken vraagt.

„Het is gek om hier weer te zijn”, zegt de 21-jarige Nusrat Jahan Toni. Met drie vriendinnen drinkt ze chai bij een tentje op de campus. „Onze wereld is helemaal veranderd, en deze plek is er gewoon nog.

” Anders dan de andere meiden deed zij – tegen de zin van haar familie – mee met de protesten. Ook zij kreeg met het geweld te maken: een vriend werd in de borst geschoten, zelf raakte ze gewond aan haar voet. Ze zal er fysiek en mentaal nog wel een poos last van hebben, zegt ze zacht.

Tekenen van de omwenteling zijn overal in de hoofdstad te zien. Overal in Dhaka stuit je bijvoorbeeld op schilderingen met revolutionaire beelden en slogans. „Vergeef me vader, ik ben de moordenaar – Hasina” is bijvoorbeeld in de zwartgeblakerde muren gekrast van Bangabandhu, het huis van de Vader van de Natie.

Dat was Sheikh Mujib,.