Elke scène in Gladiator II is maximaal het Romeinse Rijk. Gestoorde keizers installeren vee in de Senaat. Mannen met oogschaduw schreeuwen over ‘de droom van Rome’.

Over de markt loopt een olifant en er is neushoorn bij het buffet. Ridley Scotts Rome heeft net zo veel met de oudheid te maken als de caesarsalad . Het is eerder een concentraat van het anything goes -beeld dat Hollywood van de Romeinen schilderde.

Het wekt nog altijd een kinderlijk enthousiasme bij mij op. Is dit de terugkeer van het Romeinse epos? Het begon ooit in Italië, zoals zoveel ideeën van het oude Hollywood. Giovanni Pastrones Cabiria (1914), en met name de gespierde held Maciste, werd zó succesvol dat er een heel genre uit groeide.

Kenmerken: oudheid en schaars geklede mannen in de opperste vorm, opgepompt en ingevet met olijfolie. Henri Vidal was bijna naakt in Fabiola . Franse critici bestempelden het genre de ‘peplum-film’, naar het onderrokje.

Terwijl in Italië talloze peplums verschenen, diende het genre in Hollywood als inspiratie voor populaire Bijbel-epossen, zoals D.W. Griffiths Intolerance en Cecil B.

Demilles Samson and Delilah . Na de ongekende populariteit van Hercules , met Mister Universe Steve Reeves en zijn spieren, begon Hollywood ‘het epos’ te vervolmaken. Voor Ben-Hur (1959) werden de grootste sets tot dan toe gemaakt, in één paardenracescène zaten 15.

000 figuranten. Maar binnen 15 jaar raakte het genre al uitgeput. De Romeinse sets van Cinecittà, de gr.