Elk serieus boek bevat een verwijzing naar Alice . Dat was een van de eerste dingen die Jur tegen me zei toen we elkaar leerden kennen bij een filosofiecollege. Ik was halverwege de twintig en een verwoede lezer, maar van deze wetmatigheid was ik niet op de hoogte en ik stond er eerlijk gezegd nogal van te kijken.

Elke roman die ertoe doet knipoogt, zwaait of schreeuwt in het voorbijgaan naar Alice in Wonderland , het boek van Lewis Carroll dat inmiddels zo klassiek is dat het er altijd lijkt te zijn geweest. Dat laatste is onjuist: de Alice-boeken – het zijn er twee – bestaan pas iets meer dan anderhalve eeuw. Het eerste verscheen in 1865 en heet voluit Alice’s adventures in Wonderland , het tweede stamt uit 1871 en heet Through the looking-glass, and what Alice found there .

Al in 1875 kwam er een Nederlandse vertaling, Lize’s avonturen in het Wonderland , waarvan het Lewis Carroll Genootschap een paar jaar geleden een prachtige facsimile-uitgave publiceerde. Sinds Lize zijn de boeken zo’n twintig keer vertaald, door onder anderen Hans Andreus, Nicolaas Matsier, Sophia Engelsman en, vorig jaar, Imme Dros. Robbert-Jan Henkes, bekroond vertaler van Russische kinderpoëzie en (met Erik Bindervoet) James Joyce en Bob Dylan, heeft daar nu een nieuwe versie aan toegevoegd: Alice in Wonderland & in Spiegelland , met de oorspronkelijke illustraties van John Tenniel, opnieuw ingekleurd door Floris Tilanus.

De aantrekkingskracht van Carrolls boeken berust, volgens mij, op .