Tijdens het presenteren van een nieuwe kaars valt Monica Bos, geurkaarsenverkoopster in een luxe warenhuis gespeeld door een prachtige, gedistingeerde, breekbare Bien de Moor, plotseling flauw. Een keertje flauwvallen is niets uitzonderlijks, zegt de huisarts nog, maar dan gebeurt het nog een keer. Monica weet: er is iets goed mis.

Na uitvoerig te zijn doorgelicht – tests voor allergieën, bloeddruk, hart, de hele mikmak – is er nog altijd geen verklaring. En zo komt Monica in het limbo van de ‘onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten’ terecht. Mensen met chronische gezondheidsklachten die artsen niet begrijpen worden om die reden nauwelijks serieus genomen, noch door die artsen, noch door leken, want als er medisch niets kan worden aangetoond, zo gaat de redenering, ‘dan zal het wel meevallen, toch?’ Naar schatting lijdt ongeveer 2,5 procent van de Nederlandse bevolking, overwegend vrouwen, aan chronische, onvoldoende verklaarde fysieke klachten.

Dat maakt het tot een maatschappelijk urgent thema. Maar hoe maak je theater over chronische ziekte? Want zoals Lisanne van Aert (die tekende voor het script) terecht opmerkt in een interview op de website van theatergezelschap NITE: „plotlozer drama krijg je niet, zeg maar.” Plot of niet, regisseur Mart van Berckel krijgt het voor elkaar Monica’s helletocht om te smeden tot razendspannend theater.

Confronterend theater ook, want alleen al het feit dat chronische ziekte bestaat in een wereld die kracht en hoop.