Manchester heeft decennialang legendarische bands voortgebracht, Oasis op kop. De kenmerkende muziekcultuur van de stad verdwijnt echter beetje bij beetje als gevolg van gentrificatie. ‘Manchester wordt steeds meer een flitsende stad.

’ De skyline van Manchester wordt overspoeld door glazen torens, die elk jaar een beetje meer inbreuk maken op het erfgoed van de muzikale Noord-Engelse stad. De uitbreiding zet zich nu door richting de Star & Garter-pub, een victoriaans gebouw uit 1877 met mooi metselwerk, gekrulde frontons en torentjes met dambordpatroon. Het is een van de eerste gebouwen die je ziet wanneer je met de luchthaventrein de stad binnenrijdt en de uitbaters noemen het “de laatste écht onafhankelijke muziekclub”.

De kern van waarheid in die bewering is reden tot bezorgdheid. De pub, waarvan de merkwaardige naam is afgeleid van een koninklijk insigne, maakte ooit deel uit van een nationaal netwerk van muziekclubs dat ook wel het ‘ Toilet Circuit ’ werd genoemd. Het waren smerige kroegen met achterkamers voor optredens.

Talloze Britse bands scherpten in die pubs hun live-acts aan. In de vroege jaren negentig toerden onder anderen Radiohead, Oasis en PJ Harvey langs het circuit. “Ik zag Oasis voor het eerst spelen voor 30 mensen, en ik vertel dit niet om op te scheppen”, zegt Dave Haslam, een auteur en dj uit Manchester.

“Ik benadruk het feit dat de kleine zalen van Manchester de plek zijn waar deze bands hun vak hebben geleerd.” In de decennia daa.