Terwijl de 71-jarige hoofdpersoon van Memorias De Un Cuerpo Que Arde door haar woning vol oude foto’s scharrelt, komen in sommige kamers plots jongere versies van haarzelf tot leven. Details uit herinneringen vermengen zich met het heden. Dat levert niet alleen poëtische momenten op – kippen op een bureau in een studeerkamer – het vat ook prachtig samen wat deze kruising tussen documentaire en fictie zo ontroerend maakt.

In de voice-over van de film blikken drie vrouwen boven de 65 anoniem terug op hun relaties, maatschappelijke verwachtingen en seksuele verlangens. Van een eerste schuchtere ‘virtuele kus’ door op hetzelfde snoepje te zuigen als een buurjongen, via verkrachtingen binnen en buiten het huwelijk, tot de verademing van een minnaar op latere leeftijd. Door de anekdotes van de drie te laten spelen door één actrice (Sol Carballo) en de elegante montage, maakt regisseur Antonella Sudasassi Furniss prachtig duidelijk dat deze vrouwen niet gereduceerd kunnen worden tot één gebeurtenis.

Ze zijn een amalgaam van ervaringen; sommige particulier, sommige universeel voor de tijd en plek waarin ze leefden. Ze groeiden namelijk op in Costa Rica, in een tijd dat praten over seks taboe was. Sudasassi Furniss visualiseert mooi hoe al hun ervaringen op elkaar inwerken en leidden tot de complexe figuren die deze vrouwen nu zijn.

Memorias De Un Cuerpo Que Arde (herinneringen aan een brandend lichaam), vanaf volgende week te zien in de bioscoop, is niet de enige .