Twee stoere soldaten komen aangelopen, hun gezichten vol afgrijzen. Ze zien een prieeltje met een kleine molen, kitsche tulpsculpturen langs het pad, en een vriendelijke man in slordig soldatentenue die voorbij fietst over het gras. Dit is USAG Stroopsdorf, vertelt de ondertiteling ons: de minst belangrijke Amerikaanse legerbasis ter wereld.

En die staat uiteraard in Nederland. Dat ‘dorf’ geen Nederlands maar een Duits woord is, kan de pret in de Amerikaanse sitcom Going Dutch niet drukken. In de serie van tv-zender Fox – niet te zien in Nederland – wordt een starre Amerikaanse legerofficier gedwongen zijn moeizame relatie met zijn dochter op te lappen, nadat hij wordt gestationeerd op haar legerbasis.

Het is een basislesje humor in contrasten: de strenge hypermasculiniteit van vader Patrick (Denis Leary) versus de lakse en vriendelijke mores van dochter Maggie (Taylor Misiak), uitvergroot door hun omgeving. De details van de cultuur waar dit alles mag plaatsvinden, zijn eigenlijk niet relevant. De setting is feitelijk een lappendeken van stereotypen over Europa – lief, zwak, socialistisch, hedonistisch, relaxed.

Exotisch, maar niet te. Waarom dan Nederland? Vermoedelijk omdat ‘we’ een West-Europees land zijn waar Amerikanen zelden aan denken. Om iets van Nederland te vinden, of iets in Nederland te situeren, vinden Amerikanen daarom in de kern al absurd.

Zoals de befaamde zin uit de Austin Powers-film Goldmember (2002): „Ik haat slechts twee dingen. Mensen di.