Ooievaars klepperen, bijen zoemen en de lucht geurt naar bloeiende heide. Oer-Nederlands is dit beekdal in het Nationaal Park Drentsche Aa, met zijn houtwallen, klinkerwegen en glooiende essen. Maar ginds op de hei klinkt vakantie-Engels, met tongvallen uit alle hoeken van Europa.

Twintig jongeren, uitgerust met laarzen, werkhandschoenen en petten tegen de zomerzon, zijn in de weer met snoeischaren. De sfeer is vrolijk, wat niet wil zeggen dat hier niet hard gewerkt wordt. Doelgericht verwijderen ze jonge boompjes in een klein rond ven, een ondiep meer.

Aan de rand van het water staat Kees van Son, boswachter van Staatsbosbeheer. Heel trots is hij op ‘zijn’ internationale vrijwilligersgroep die helpt het ven te behouden. Het ven is een overblijfsel van een pingo, een enorme ijsbal die groeide in de bodem tijdens de laatste ijstijd.

Na het smelten van het ijs blijft een krater achter: een pingoruïne . In het midden is een moeras ontstaan met veenmos, veenpluis en zonnedauw. Op de wat hogere, drogere rand bloeien nu volop dop- en struikhei.

En overal tussendoor zijn dus boompjes opgeschoten. „Als je hier niet ingrijpt, dan is dit straks allemaal bos”, vertelt Van Son. „Dan zie je niets meer van zo’n pingoruïne terug.

En dan verlies je die bijzondere variatie.” Elders is de groep aan het maaien en hooien om het schraalgrasland te behouden, met zijn orchideeën, zwartblauwe rapunzel en stengelloze sleutelbloem. „Anders verruigt het met bramen en brandnetels.

�.