De jury hoeft niet lang na te denken om de Ik Jan Cremer boeken (drie delen) uit te roepen tot verreweg de ongegeneerdste, avontuurlijkste, meest hilarische en aller-ikste boeken van de Nederlandstalige literatuur. Ook Multatuli, A.F.

Th van der Heijden en Nicolien Mizee leggen het loodje. De geschiedenis ervan is bekend, schandalen te over toen het eerste deel in 1964 verscheen. Vrouwonvriendelijke banale seks, pulp, opschepperij, „kappersliteratuur”, leugens, anti-kunst en als grootste bezwaar: slecht geschreven.

En toegegeven de dialogen tussen geliefden vlak voor, na of tijdens de seks zijn vaak van een ongehoord banaal en huiselijk niveau. Maar ook om hard te lachen. Neem het gesprek tussen Cremer en een vriendin die af en toe de hoer uithangt.

Ze vraagt zich af welke jurk ze aan moet. Cremer stelt voor: „die dirndl die je altijd je favoriete noemt, waar je tieten zo mooi in uitkomen.” Maar dan zegt ze dat ze die heeft weggedaan, „die was helemaal versleten en zat vol met spermavlekken die ik er in de was niet meer uitkreeg.

” Cremer wist precies hoe hij de kleinburgerlijke goegemeente de kast op moest krijgen, maar slecht schrijven hoorde dus niet tot zijn repertoire. Tenzij je als literatuurliefhebber alleen geïnteresseerd bent in hooggestemde verslagen van existentiële problemen die maar niet overgaan. Zijn boeken staan vol grappen over en vaak scherpe uitvallen naar de officieel goedgekeurde kunst van de afgelopen zestig jaar.

Hij was bijzonder goed op .