‘Ik wil niet iemands gezonde keus zijn”, zeg ik tegen mijn vriendin Eva. Het is mei 2023, we zitten in een hippe bar waar de jongeren waterschoentjes dragen en T-shirts met jurkjes eroverheen. Op tafel staat een fles oranje Georgische wijn.

„Ik wil iemands noodlot zijn, ik wil dat iemand aan mij onderdoor gaat maar toch niet anders kan dan bij me zijn.” Ik formuleer overdreven om Eva te laten lachen, maar er zit wel een kern van waarheid in. De situatie: mijn op dat moment nieuwe (en inmiddels voormalige) geliefde heeft onze relatie die middag gekenschetst als ‘gezond’, en in één adem door als ‘makkelijk’, ‘veilig’ en simpelweg ‘leuk’.

Dit ben ik niet gewend. Mijn eerdere relaties waren van alles, vaak ook leuk, maar zeker niet makkelijk, veilig en gezond. Instinctief roepen deze woorden afkeer bij me op.

Waar komt die afkeer vandaan? Het heeft ermee te maken dat de gezonde keus, althans in mijn beleving, altijd een rationele keus is. Gezond gedrag kost moeite, ongezond gedrag komt me aanwaaien. Als ik mijn driften de vrije loop liet, zou ik elke avond pizza, wijn en sigaretten nuttigen.

Er schiet me een moment in Londen te binnen, alweer jaren geleden. Mijn vriendinnen en ik leefden al dagen op bier en fish-and-chips, en ineens zei een van hen: „Ik wil heel graag ergens fruit kopen.” Wie ben jij, schoot het door mijn hoofd.

Ik zag dat er meer aan de hand was dan een rationele afweging: zij hunkerde simpelweg naar iets gezonds. Zo’n hunkering.