I k had een emotioneel uitputtende week, maar dat kwam niet door de benauwende temperaturen. Benauwende mensen zijn namelijk veel en veel erger. Ik werd ouderwets bedolven onder akelige haatberichten waar de honden geen brood van lusten, omdat ik weer het doelwit was van een of andere islamitische kruistocht op LinkedIn en Instagram.

Men mailde en dreigde er weer op los met schuim langs de mondhoeken, omdat ik het gore lef had gehad om twee columns geleden te suggereren dat misschien vooral religieuze mensen en moslims moeite hebben met het lichamelijk onderzoek van de studie geneeskunde, omdat dat tegen de regels van het geloof is. Ik zou een ongewassen racist en islamofoob zijn, ik moest mijn gore muil houden, ik moest voortaan maar goed achterom kijken, ze gingen me voor de rechtbank slepen als ik geen excuses aanbood, ze gingen m’n woonadres bestoken als ik m’n woorden niet terugnam, vanwege mijn ‘haatzaaierij’ en ‘discriminatie’. De guillotine werd weer van stal gehaald, omdat ik een mening had.

Je zou maar durven, als columnist. Ik kan het af en toe gewoon niet meer aan, dat zeg ik eerlijk. Ik ben gebroken.

Ik ben het zo, zó zat. Het kost zo veel kracht en mentaal welzijn om in je eentje te vechten tegen de bierkaai, die veel massaler, harder en oneerlijker terugslaat. Tegen kuddedieren die niet het toetsenbord als wapen hebben, zoals ik, maar het spel volgens eigen regels spelen en buiten de lijntjes kleuren.

Ze verscheuren zelfs de hele kleurplaat en ste.