Ik kan mijn schouders niet ophalen bij de visies van Bolkestein en vrienden Ze schuift haar stoel naar achteren, gooit de armen in de lucht, houdt haar hoofd een beetje schuin en roept: “Ach nee, Bolkestein is niet meer!” Niemand in het buurtcafé reageert, het nieuws is tenslotte al een dag oud. De dame wil graag delen dus vervolgt: “Wat was het toch een fijne man, ik heb geen nare herinnering aan hem.” Iets in haar stem werkt als een rode lap op een stier voor mij.

Scherper dan ik zou willen, hoor ik mezelf zeggen: “U niet, maar ik wel!” Prominente (oud)-politici, schrijvers et cetera waren afgelopen dagen druk met het prijzen van Bolkestein. Hij was een briljante denker, zijn tijd ver vooruit, een visionair. Dat in die visie een deel van de samenleving en de wereld wordt weggezet als achterlijk, wordt vergeten.

Is dat omdat we willen vasthouden aan ‘niets dan goeds over de doden’ of komen woorden minder hard aan als het niet over jou gaat of de groep waar je toe behoort? Bij een demonstratie kom ik een oude vriend tegen. Ik ben in tranen om al het geweld in Gaza en geraakt door het samenzijn hier op de Dam. Hij vraagt waarom ik er niet bij was op de verjaardag van vriendin F.

en zegt: “Volgende keer wel komen hè, kunnen we discussiëren over Gaza”. Ik val stil. Dagenlang doe ik mijn best te begrijpen waarom ik stilviel, waarom de knoop in mijn maag maar niet wil weggaan.

Hij was bij de demonstratie, werkte jarenlang voor een vredesorganisatie, hij i.