‘Maar Theodor. Wanneer Duitsland, Frankrijk, of Amerika zou zeggen dat Dick Schoof of Geert Wilders weg zou moeten, dan zou ik dat hoogst ongemakkelijk vinden. Waar bemoeien jullie je mee? zou ik denken.

Jij niet?” “Ja, ik ook.” “Daarom moet je ook niet zeggen dat Netanyahu weg moet. Laten ze dat lekker zelf uitzoeken in Israël.

” “Maar ik word ziek van al die doden. We zijn het er toch over eens dat Poetin ook weg moet?” “Rusland is geen democratie. Israël wel.

Maar goed. We kunnen het wel zeggen, maar het is zinloos. Ik vraag me dat trouwens echt af: voor wie hebben onze oordelen zin? Voor het volk in Rusland? Voor de Israëliërs?” “Maar ook wij willen iets doen tegen die duizenden en duizenden doden die er momenteel vallen.

Daar wil je je stem tegen laten horen.” “Nou mooi. Laat je stem horen.

Zeg dat je het vreselijk vindt. En dan? Zelfs in de politiek wordt er niet naar elkaar geluisterd. Er is mondiale doofheid.

Dat komt omdat we niet meer zo afhankelijk van elkaar zijn.” “Wij zijn niets zonder Amerika toch?” “Nee, daarom hoeft Amerika niet naar ons te luisteren. Net als China.

Vroeger maakten we de grap: ‘We waarschuwen China voor de laatste keer!’ Maar tegenwoordig denken we nog steeds dat we invloed kunnen uitoefenen. Flauwekul. Al onze polemiek over het buitenland is voor binnenlands welbehagen.

Onze oordelen zijn voor onze omgeving.” “Maar ik ben betrokken bij de wereld.” “Hou op.

Alle politieke uitspraken zijn al.