I k krijg vaak het verwijt dat ik onnodig een geloof of gelovigen beledig of kwets door een kritische mening te hebben. Ik zou een slecht mens zijn of ervan genieten mensen te kwetsen. Dat zijn natuurlijk belachelijke claims.

Het lijkt de omgekeerde wereld wel: de ander vindt dat ik iets niet mag zeggen omdat hij heeft bedacht dat niet bekritiseerd worden zijn recht is. Het is een eeuwig terugkomende discussie: in hoeverre mogen we in het publieke debat tegen heilige huisjes schoppen en wanneer gaat dat te ver? Ik ben een absolutist als het om de vrijheid van meningsuiting gaat. Wat mij betreft moeten we openlijk zaken kunnen bespotten en het ideeëngoed van mensen kunnen bevragen.

Het is over het algemeen nogal smakeloos om dat te doen over eigenschappen waar men niets aan kan doen, zoals geslacht, afkomst, seksuele geaardheid of een handicap; dan moet je van echt goeden huize komen, wil dat constructief zijn. Maar over zaken waar je op volwassen leeftijd voor kiest, zoals een religie of religieuze symbolen, kun je wat mij betreft niet ver genoeg gaan. In Nederland heb je het recht om het geloof van je keuze te belijden.

En een kunstenaar is vrij aspecten daarvan belachelijk te vinden, zonder bedreigd of belaagd te worden. Dat belachelijk maken hoeft niet per se in het dagelijks leven, met je collega’s of je buurman, maar moet juist wél in het publieke debat gebeuren; als schrijver, columnist, opiniemaker, politicus, cartoonist of filmmaker is het zelfs onderdeel van je.