Toen ik zag dat Horizon Zero Dawn een remaster kreeg, begon het bij mij direct te kriebelen om de game weer te spelen. Tijdens mijn playthrough van het origineel jaren geleden klikte ik niet helemaal met de gameplay, terwijl bij Forbidden West het kwartje op dat gebied wel viel. Ik had daarom goede hoop dat ik in de remaster op alle fronten van de game zou kunnen genieten.

Om de release van Horizon Zero Dawn op PlayStation 5 simpelweg een remaster te noemen, doet de verbeteringen bijna tekort. Nixxes, de studio achter de remaster, heeft de game namelijk op veel fronten geprobeerd te moderniseren. Een van de grootste verschillen wat dat betreft zijn de lichteffecten in de game.

Waar Horizon Zero Dawn op PS4 er al erg mooi uitzag, is de game in de remaster daadwerkelijk oogstrelend. Het is een enorm plezier om tijdens het rondstruinen door de wereld goed om je heen te kijken en de omgeving in je op te nemen. Een ander punt waar de remaster zich onderscheidt van het origineel, is op het gebied van conversaties met andere personages.

Waar Horizon Zero Dawn in 2017 nog wel de kritiek kreeg dat de gezichtsuitdrukkingen van de gesprekspartners van Aloy niet altijd goed pasten bij wat er op dat moment werd besproken, is dat in de remaster opgelost. Dit heeft Nixxes gedaan door middel van tien uur extra motion-capture, waardoor de remaster van Horizon Zero Dawn op dit gebied meer in lijn is met Forbidden West. Waar ik voor het spelen ook nog wel hoop had op wat verbeteringen in de gam.