GEZONDHEID Hoe Wico Vos de strijd tegen longkanker won, maar zijn grote liefde verloor Ingrid Smits Vandaag, 10:07 • 6 minuten leestijd Wico Vos: "Na de behandeling moest ik Wico 2.0 uitvinden" © Eigen foto In het lijf van Wico Vos werd bijna tien jaar geleden een 'atoombom' tot ontploffing gebracht. Hij was proefkonijn voor een nieuwe behandelmethode tegen longkanker.

Het is 4 oktober 2015 en in café Rivierzicht heeft Wico Vos z’n beste vrienden en vriendinnen uitgenodigd. Te vieren heeft hij niks, iets te markeren wel. Vanaf morgen zal hij steeds minder energie hebben en amper nog smaak.

In de agenda staat: eerste chemokuur. Dus nog even dansen, voordat ‘de pleuris uitbreekt’. En genieten van een pilsje.

“The roof, the roof, the roof is on fire”, schalt er uit de speakers in het café. Een nummer van de Bloodhound Gang. “We don’t need no water, let the motherfucker burn.

Burn motherfucker, burn!” “Mooie titel voor je boek”, merkt een vriend op. Vijf jaar na de avond in Rivierzicht verschijnt Burn Motherfucker! – mijn kankerverhaal , een rauw en openhartig verslag in een soort dagboekstijl. “Ik heb er lang aan gewerkt”, zegt de auteur.

“Soms vond ik het zo heftig dat ik de laptop na twee regels alweer dichtklapte om een potje te janken.” Mancave Wico is een boomlange kerel, die de twee meter net niet aantikt. Hij woont anti-kraak in een huisje aan de Merwede.

“Welcome in my mancave”, zegt hij vrolijk. Zijn werkkamer is behangen met gro.